dansen in de regen

hello babies,

Here we are again with another story, jaja dat engels dat gaat nog altijd vlotjes :-), ons frans ietske minder want met dat portugees de hele tijd is dat dus een kleine ramp geworden ondertussen! Maar pas op we kunnen wel portugees he, heel handig hier maar in belgie heb ik er mijn twijfels een beetje over :-).

Met mij trouwens alles dik inorde, de laatste dagen/weken waren echt heel tof. Het feit dat het onze laatste weken in Imperatriz zijn kan daar wel mee te maken hebben, ineens heb je het gevoel dat alles en iedereen hier veel te tof is en dat je hier niet meer weg wil. Er gaan nog heel wat tranen vloeien (bij mij toch) als we hier weg moeten. Zowel volwassene als de kinderen zijn al dagen aan een stuk bezig dat we niet mogen weggaan of dat we ze mee moeten nemen naar Belgie en steeds de vraag wanneer komen jullie terug? Lieve schatten heel graag, maar helaas staat er in onzen hof geen ezelke dat kopere muntjes uitpoept (haha dat was deftig gezegd he).

Anders voor de verandering efkes een overzicht van onze belevenissen de laatste weken. Das te beginnen bij drie weekends geleden op vrijdag zijn we zoals gewoonlijk (alst niet regent) naar de capoeira gaan zien int stad en daarna gaan we meestal met hen (als de manne geld hebbe of als ze geen ambras hebbe met hun madam) nog iets drinken. Ge ziet veel als als als, wij zijn dat ondertussen al gewoon, ma tis toch elke keer weer een verrassing hoor.

De dag erna kregen we een bezoekje van jesse en Leen die met hun vrienden een weekendje in Imperatriz zaten. Een leuk weerzien en lekkere cake mmmmm. Savonds waren we uitgenodigd op een carnavals feestje, hier in Brazilie ist een heel jaar door carnaval :-). Het feestje zou doorgaan in een van de armere buurten van Imperatriz waar veel van onze kindjes vant project wonen. Al redelijk vroeg op de avond hoorde we al muziek spelen, wat niet verwonderlijk is want de boxen staan hier altijd op volume 4980, heel luid dus, maar ok de buurt vant feestje, Orou Verde, is nu ook niet zo heel ver van ons huis. We hadden geen flauw benul wat daar aan te treffen, een podium, nen dj, een radioke? neje 4 getunede auto's op een voetbalveld met gigantische boxen in hun koffer die waren aangesloten op een computer, verder nog enkele tentjes met frigos voort bier en een cafeeke dat vooral bestond uit bierbakken en houten planken. Int begin stonden we daar wat onwennig buitenstaander te wezen, we hadden ook helemaal geen tshirt van de carnaval aan. Alle geluk waren er al wat kindjes aanwezig die ons direct wouden voorstellen aan de hele buurt. De muziek was leuk, viel wel een paar keer uit maar dat speelt allemaal geen rol!! Al snel stonden we mee opt gras rond te springen en dat begon te regenen kwam de sfeer alleen maar ten goede. Het was gewoon een geweldig feestje!! Feesten, dansen, springen, vast blijven hangen in modder, bier dat in het rond vloog, allemaal blije mensen, zalig. Het was zelfs zo gezellig dat er ook samen naar het toilet werd gegaan, want de plek waar de toilet was, was eigenlijk gewoon een houten plaat met grond achter, lekker warm aan de voet en heel gezellig als je daar met 5 tegelijk zit :-). De volgende dag verliep, voor mij toch, zeeer rustig en mij heel de tijd afvragend hoe dat verdomd musikietennet snachts naar beneden was getotterd?

Smaandags op het project was zelfs nog toffer, want al de kinderen konden maar niet zwijgen over het leuke feestje en hoe geweldig ze het vonden dat wij daar samen met hun hadden gefeest (tja er zijn erger dingen haha). Maar khad niet veel tijd om te palaveren, want er moest thuis opgeruimd worden en matrassen bijgesleept worden, want savonds zou ons moeder en 4 vrienden van haar landen in Imperatriz. Laat op de avond kwamen ze aan en ondanks het feit dat ze heel moe waren (in de taxi toch) was die vermoeidheid ineens over toen ze van de caiperinha begonnen te drinken. Ik vond het de eerste 2 dagen heel raar om daar ineens met 5 belgen in ons huis te zitten. Blijkbaar zit die braziliaanse cultuur er toch al maar ingebakken dan ik zelf dacht. Maar toen we 2 dagen later de bus op stapten richting Sao Luis was ik de boel al wat meer gewoon en hebben we daar ook nog 5 heel leuke dagen beleefd. Bezoek aan de baherinhas (prachtig stukje natuur, boottocht, stad ... . Zij gingen nog een beetje verder, maar voor mij zat er smaandags de minitrip al op want er moest ook nog gewerkt worden. Savonds kwam ik na een busrit van 12 uur terug aan in Imperatriz en mocht ik al direct aan tafel schuiven bij Jacylene.

De week verliep redelijk rustig, donderdag hadden we in de voormiddag een klein paasfeestje op het project, waar alle 160 kinderen chocolade kregen en popcorn en toen begon ons weekend al want vrijdag was een vrije dag, hier hebben ze in plaats van paasmaandag blijkbaar paasvrijdg.

Onze vrije dag was wel niet zo vrij want we waren op verschillende plaatsen uitgenodigd. Eerst gingen we bij Benelucia (kuisvrouw opt project) thuis koken. Ze zijn hier al 2 maand niet meer uitbetaald en ze zitten daar momenteel dus gewoon zonder geld, met drie kinderen is dat echt geen pretje dus hadden wij voorgesteld wat eten te kopen en daar gezellig te gaan dineren :-). Zij heeft ons daarna ook nog mee naar haar ouders genomen waar de papa ons 2 uur heeft geamuseerd met heel zijn levensverhaal, de mens had nog de volle 2 tanden en sprak portugees, ik vrees niet dat we alles verstaan hebben, maar twas gezellig. Daarna waren we ook nog uitgenodigd bij Rosalina (leerkracht op project) om daar veel cake en nog iets anders plaatselijk te komen eten. Savonds zijn sarah en ik (Andy was dat weekend naar porto natiomal gegaan) nog heel Imperatriz beginnen rond stappen want ah ja twas vrijdag en wij wouden capoeira zien maar dat ging niet door, dus hebben we andere oorden opgezocht en maar wandelen,... .

Op zaterdag waren we weer uitgenodigd bij Benelucia en gingen we caiperinha maken, ze was echter nog niet thuis toen we daar aankwamen, hare man wel. Van de verhalen van Benelucia weten we dat hij een alcoholprobleem heef, dus wij stonden daar met ons fles alcohol en die wou daar al direct caiperinha beginnen maken (hij was trouwens al zat op diee moment), we hebben nog even proberen te zeggen dat we gingen wachten op Benelucia ma bon dat lukte niet, dan wou hij ons ook nog is laten kennismaken met 2 van zijn vrienden. Daar zaten wij 2 grieten tussen die venten die al goed wat op hadden. Maar bon op zich werd het nog wel een gezellige avond (toch toen Benelucia thuis kwam).

Dat weekend zijn we echter wel nog enkele zeer aangrijpende/confronterende toestnden tegengekomen. Zo blijkt dat Benelucia 6 kinderen heeft waar er maar 3 van bij haar wonen, de 2 oudste wonen bij haar ouders en noemen die mensen ook mama en papa. Benelucia zelf noemen ze tante, het zesde kind (we denken eigenlijk dat dat het oudste is) heeft ze bij de geboorte weggegeven aan een rijk gezin, haar man mag dit niet te weten komen, toen ze een foto liet zien van het meisje deden ook de andere kindjes van haar de vinger op de mond en zeiden niet tegen onze papa zeggen he. Daar zit je dan...
Toen we savonds bij Benelucia thuis bleven kwam er int laat ook nog ene jongetje binnen Simon samen met zijn grootmoeder, blijkbaar is zijn mama verslaafd aan drugs en dus ook hij noemt zijn grootmoeder mama, dat de mama verslaafd is mochten we ookzelf mee maken toen zij daar ook ineens binnenviel, graatmager en toch wel redelijk opdringerig vroeg aan sarah om eem broek van haar over te kopen om daarmee drugs te kunnen gaan kopen. Op de vraag wil je dan niet stoppen met die drugs antwoorde ze heel eerlijk ik wil wel maar hoe zou ik dit moeten doen.
Nog een ander vrouw waarmee ik savonds nog even naar een bar ging om nog wat aankopen te doen :-) kwam ineens hare man tegen of dat zei Benelucia toch want zij zelf zei geen geen woord tegen die man. Blijkbaar was diee al drie dagen spoorloos en wij kwamen diee dus ineens tegen bij zijn vrienden en natuurlijk ook weer in beschonken toestand. Als vrouw heb je het hier vaak echt niet getroffen. Alle geluk kan iedereen hier altijd terugvallen op familie of de buren. En als dit alles nog niet erg genoeg is krijgen wij de laatste tijd meer en meer verhalen over mensen (vooral jongeren) die worden doodgeschoten in onze buurt, meestal gaat het hier wel over drugsafrekeningen, ma goed ge begint toch wel is meer na te denken als ge weer is een of andere knal hoort.


Goed dat was hier weer een hele boterham, zegt maar een volledig brood, ma goed ge zijt weer op de hoogte he en eigenlijk zou ik nog zoveel meer kunnen vertellen. Maar nog exact een maand te gaan en dan kan ik het allemaal in geuren en kleuren vertellen, dat moet lukken he in vergelijking met dat half jaar is een maand echt een scheteke he. Lieverds, ik vind het nog altijd geweldig de berichten en de mails die jullie sturen, dus zeker blijven doen!!!
Ne vrolijke pasen en tot de volgende, amai dan ben ik hier weg uit imperatriz myyy god!

dikke smakker!