kathleen goes snotteren

hoi hoi,

Nu ik hier toch beschik over een gratis pc en een beetje tijd heb ga ik vlug nog even een verhaaltje schrijve. We hebben ondertussen Imperatriz verlaten en zitten nu al 2 dagen in het hypermoderne Brasilia met ongelooflijk veel luxe rond ons. Van een cultuurshokske gesproken.

De afgelope 2 weken stonden vooral in het teken van afscheid nemen, een hoop gesnotter, pakjes, inpakken en veel knuffels krijgen en geven.

Het begon allemaal bij het afscheid 2 vrijdagen geleden van onze kindjes van de namiddag. Normaal hadden we die dag ook afscheid genomen van onze kindjes van de voormiddag, maar het had echt gestortregend en heel Imperatriz stond onder water, dus geraken de kinderen niet daar. We hadden armbandjes gemaakt en ballonnen, frisdrank en snoepjes meegebracht. Het afscheid viel op zich nog niet zo heel zwaar omdat ik wist dat ze nog elke dag voorbij ons huis zouden komen. Maar goed als kindjes beginnen te smeken om niet weg te gaan dan worden de ogen al snel vochtig.

Dat weekend zijn we een laatste keer op stap geweest met de mannen van de capoeira, hadden we een afscheidsfeestje bij Jacylene thuis met haar vrienden en op zondag was het feest bij Benelucia thuis waar we al onze nabije vriendjes op hadden uitgenodigd. Het werden gezellige en heel leuke feestjes met het nodige bier en caiperinha, al was er bij mij en andere mensen wel geregeld wat gesnotter aanwezig. Jaja en toen was het weer maandag. We moesten toch een beetje uitrusten van ons afscheidsweekend :-), maar we waren het over eens het was SUPER en onze vrienden van Impeatriz zijn gewoon geweldig, het beloofde nog een zware emotionele week te worden.

Dinsdagavond vertrok Andy al richting Maaike en daar kwam dan een eerste echt groot afscheid. We zullen nooit meer met ons drieetjes in Imperatriz zitten, pffff heel raar. Woensdag zijn Jesse en Leen al tot bij ons gekomen. We probeerden nog zoveel mogelijk onze vrienden en ons kindjes te zien, we gingen nog afscheid nemen van de kinderen in de voormiddag, begonnen ons huis op te ruimen door gewoon zoveel mogelijk weg te geven :-). Elke dag liepen er mensen in en uit ons huis, de kinderen bleven altijd wat langer plakken. Nee het was daar de laatste dagen echt niet stil in ons huisje :-). Er werden tekeningen afgegeven, fotos, teddyberen, thirts er werd wederom gesnotterd, constant de vraag om te blijven of wanneer we terug komen, "we zien jullie graag waarom gaan jullie weg?" ik begon het alleen maar moeilijker te krijgen. En nu ik dit allemaal opschrijf zit ik hier weer haast te snotteren. Op vrijdag zijn we een laatste keer gaan eten bij Jacylene, zijn we nog iets gaan drinken met vrienden van jesse en Leen en zijn we veel te laat ons bed in gekropen om er om 7 uur weer uit te komen, want ons bus vertrok om 9 uur.

Toen is er echt iets geknakt ik denk dat mijn hart momenteel in 4000 stukken is gebroken. Ik wou niet weg uit Imperatriz, heb daar vrienden voor het leven gemaakt, die mensen zien ons ongelooflijk graag en ik zie hun doodgraag en hoe graag ik jullie ook wil terug zien toch heb ik zoiets waarom moet ik hier weg en ga ik deze mensen ooit nog terug zien? Dat kan toch niet dat die nu zomaar verdwijnen uit mijn leven?! Jacylene kwam ons op den busterminal nog uitzwaaien en toen zijn de traankanalen helemaal opengegaan en tot op dezen dag nog altijd niet helemaal gesloten. Als een vriendin waar je bijna 7 maand lief en leed mee hebt gedeeld, die alles voor ons gedaan heeft je op het einde vlug nog een pakje geeft overmand door tranen je nog is knuffelt een briefje toestopt en dan vlug weggaat en zegt dat haar hart nu gebroken is dan ga je zelf echt ook een beetje kapot van binnen. We zijn daar alle vrier uiteindelijk de bus opgesukkeld, hebben daar nog een paar uur zitten nasnikken, voor ons uit zitten staren, nog is beginnen janken en zijn daarna ongelooflijk veel verhalen over onze lieve braziliaanse vrienden beginnen vertellen.

Na 27!!! uur op de bus zijn we aangekomen in Brasilia de hoofdstad van brazilie. We voelden ons al een beetje beter, maar toch der blijft iets knagen, heel hard zelfs. Via een vriend van Leen en Jesse hebben we contact kunnen leggen met iemand die hier in Brazilia woont en die is ons nu al 2 dagen aant rondgidsen. Een groot verschil met wat we eerder hebben gezien, Brasilia wordt aanzien als de stad van de toekomst voor alle brazilianen. Geef mij toch maar Imperatriz :-). Gisteren stonden we in de vlieghaven vrienden van onze gids op te wachten en ik zag een vlieger met bestemming imperatriz staan, de zin was heel groot om er op te springen!

Vanavond vertrekken we richting pantanal, leen, jesse en ik. Een half uur geleden hebben we al afscheid moeten nemen van Sarah, die is nu onderweg naar Belgie. Weer afscheid moeten nemen en deze keer van mijn geweldige Imperatriz partner. Ik ben het beu ik wil geen afscheid meer nemen! Sarah veel plezier daar in belgie al!! Ik ga u hier missen ze mateke!

Voila ik ga nu mijn valiesjes maken, ons kamer hier opruimen en mij klaarmaken om nog 14 dagen verder te trekken, tis niet lang meer, ik zie er echt naar uit jullie terug te zien, echt heeeeeel hard!!! Maar ik kan er niet aan doen dat momenteel mijn hartje toch even nog heel hard bij mijn vriendjes in Imperatriz zit! Dikke zoen dikke smakker en veel zonnestraaltjes