en we gaan nog niet naar huis

gegroet, alokes, bom dia en een goeiedag ook,

6 maart is het ondertussen al, ondanks het feit dat wij de laatste dagen het gevoel hebben dat de tijd soms voorbij kruipt is het al 6 maart, heel raar gevoel het gaat langzaam, maar eigenlijk gaat het toch ook snel:-). Ja ik betrap mezelf wel meermaals op rare hersenkronkels hier in Brazilie.

Ons project is ondertussen weer enkele weken bezig, maar het draait er een beetje vierkant. We hebben ondertussen een directrice gekregen, die weliswaar alles doet wat Acilea zegt of beter commandeert, maar bon er is nu toch al iemand die een beetje cordineert, daarnaast is er 1 van de drie professoren al terug vertrokken omdat hij een samenwerking met Acilea echt niet zag zitten en ook de andere nieuwe leerkracht liet ons al weten dat hij het hier niet lang gaat volhouden. De lessen zijn al wel begonnen, maar er is weinig tot geen materiaal voor handen en er wordt ook al 2 weken op gas gewacht, wat dus wil zeggen dat er al 2 weken geen eten is voor de kinderen. Tot deze week was er ook elke dag een ander einduur en zijn er geen activiteiten na de lessen, iedereen loopt dus maar wat rond te lummelen. Wij snappen ondertussen ook echt niet meer wat er van ons verwacht wordt en eerlijk gezegd hebben we het ook een beetje opgegeven om er naar op zoek te gaan, met nog ongeveer drie weken in het vooruitzicht vinden wij het ook nogal idioot om nog een heel lessenpakket op te stellen of de kinderen nog meer in verwarring te brengen door nu nog 3 weken volgens onze plannig te gaan werken en daarna terug een ander. Ik denk dat het voor de kinderen ook wel genoeg is geweest. Jongens toch breng toch een beetje structuur in de chaos. Ook voor de mensen die daar werken (die trouwens allemaal nog steeds heel lief zijn voor ons) is het een beetje te veel aan het worden, wij hebben echter het geluk dat we er binnenkort vanaf zijn, zij hebben helaas niet zo n vooruitzichten, wij kregen dan ook al meerdere keer de vraag of ze niet mee naar belgie mogen komen :-).

Ik ga hier niet beweren dat de schuld van heel deze soep bij ons madam (acilea) ligt, maar bij veel dingen komt ze toch zeker op de voorgrond. De vergelijking met een tirran gaat hier op sommige momenten echt op, commanderen, roepen, schreeuwen, debiele beslissingen iedereen als een slaaf behandelen, en dan de hele houding erbij ik heb er meer dan genoeg van, alle wij hebben er meer dan genoeg van!! Komt er dan nog is bij dat er sinds deze week een hele zever is ontstaan rond onze huishuur en rara aan wie moeten wij die betalen... aan Acilea jawel. Ge moet u dan voorstellen dat die al in een kast van een huis wonen met zwembad, een buitenverblijf hebben ... en dan wil die ons ook nog is geld te veel aftroggelen, neje neje niet met ons. Moest het de mensen hier dan nog ten goede komen die het meer dan nodig hebben, maar nee.

We maken hier dus ook minder leuke dingen mee zoals ge ziet. En deze laatste gebeurtenissen zorgen er een beetje voor dat het gevoel opkomt dat ik het wel gehad heb, want als ik al denk aan de discussies die nog gaan volgen dan heb ik al zin om mij te verstoppen :-)en dan het stilzitten en niet veel om handen hebben neje das niet echt iets voor kathleen maar ja dan zijn er al die andere wel leuke dingen, want als ge nu moest denken dat ik hier elke avond lig te snotteren in mijn bed omdat ik terug naar belgie wil neje neje!!

Zo zijn we 2 weken geleden naar een optreden geweest van DJ Malucco, we hadden die zijn muziek in het begin dat we hier waren leren kennen en we waren toch al wel een beetje fan geworden, dus wij met Jacylene en hare vriend daar ene. Het voorprogramma was al gweldig, zalige muziek (het kwam zelfs in de buurt van een belgisch feestje) een goei feestje, na 5 minuten schoot er al niet veel meer over van mijn feestkapsel :-). Het optreden zelf was ook een goeike maar na het optreden werd het nog beter. Jacylene was op het idee gekomen DJ Malucco vast te krijgen en hem duidelijk te maken dat er 3 belgen aanwezig waren die hevig fan van hem waren. Jaja en daar stonden wij ineens aan de zij van ons braziliaans idool, 1000 fotos later kwam er ook nog een mooi roos geval bij ons staan en die had het blijkbaar voor den Andy en zo gebeurde het dat wij backstage bij DJ Malucco geraakte, oooh wat is het fijn om een belg te zijn.

En zo beleven wij hier wel vaker onverwachte leuke avonden. Dan lopen wij op straat nog niet goed weten wat te doen en dan kom je ineens Josimar tegen die ons uitnodig bij hem thuis. Oei en dan begint het te regenen ja dan kan je niet naar huis he, alle geluk heeft Josimar toch wel net een bar vlak naast zijn thuis, waar ze dan nog bier verkopen ook en guarana voor sarah in flesjes die lijken op varkens. Toen we naar huis moesten waren de straten veranderd in natuurlijke zwembaden, maar goe twas al gestopt met regenen dan mag je al blij zijn.

De laaste weken is het regenseizoen hier in alle hevigheid losgebarsten. Het gaat hier dan niet over een plensbuitje of een stevige regen, nee zondvloeden met het nodige onweer er nog bij. Ik heb al vaker gevreesd dat onze dakpannen het gaan begeven, ik hou mijn hart dan ook elke keer vast als ik denk aan die hutjes met wat houten planken die de huisjes van velen mensen hier zijn. Het meeste onweer komen meestal snachts. Twee dagen geleden hebben we denk ik het ergste tot nu toe meegemaakt. Wij lagen een ureke of twee in ons bed en ineens boenk patat, nen donder, man dat hebt ge nog nooit meegemaakt, ik heb echt geen schrik van onweer maar dat was gewoon voelbaar in heel u lijf, viel daarbij ons electriciteit nog is uit en terug aan en zo ging het even door telkens er een gigantisch harde donderslag was boenk nachtlamp en blazer uit en maar kletteren. Een dik uur heeft het geduurd eer het wat begon te mindere, dag slaap dus. Wij hadden alle geluk geen brokstukken, ons wegske om naar het project te gaan was er een beetje erger aan toe net als alle zandwegen (de meeste straten hier dus), de regen had ervoor gezorgd dat het zand als modder was weggespoeld en er nu dus overal steenhopen lagen, weinig comfortabel, Gigantische plassen of beter gezegd meren, een netaangelegd rioolsysteem had de pech veel zand over zich te krijgen dus die buis heeft het ook begeven en Sarah hoorde van haar gastgezin dat daar het dak van de garage naar beneden was gekomen. Mmmm geen onschuldig onweertje dus. En dit blijkt normaal te zijn, aaaaaaaaaaah wanneer stopt dat regenseizoen juist?

Soms vind ik het wel fijn dat het begint te regenen, de avonden zijn nu een beetje koeler, overdag blijft het echter zeer heet volgens mij (en onzen barometer ook) lopen de temperaturen hier echt op tot 50 graden smiddags. Een kleureke opdoen is dus ook alleen maar mogelijk als je een douche op 2 meter afstand van u staan hebt :-). Door de regen moeten wij ook nieuwe invassie muggen zien te overleven en hebben de kikker plaats gemaakt voor tarantullas, ja dat lees je goed, een week geleden kregen wij 2 dagen het bezoek van deze fijne beesten. Eerst zagen we er een en toen 2,3,4 aaaaaaaaaaaaaaaah maar sinds we ons oerwoud eindelijk hebben laten afmaaien hebben we er toch geen meer gezien thank god!

Voorts wil ik gewoon nog even meedelen dat ik hier vlees ben beginnen eten om toch maar en beetje variatie in mijn voeding te brengen, dat de brazilianen echt zotte zijn op de baan en ge hier als voetganger en fietser nu is echt niks te beteken hebt, wij hebben hier al een paar keer moeten springen om in leven te blijven :-), deze week bijvoorbeeld gingen we mee de kinderen van de brandweer naar huis doen een tripke van toch bijna 2 uur door Imperatriz (tis hier groooot). De chauffeur was een brandweerman, heeft toch wel een voorbeeldfunctie denk ik dan, diee rijdt daar gelijk ne zot door straatjes die een scheet groot zijn, daar lopen 100den kinderen rond, het werd donker maar hij zag blijkbaar meer dan ik en ik zat toch ook van voor 110km/u op een baan waar kinderen spelen daar kan ik niet bij, een ongeluk kon niet uitblijven, knal met zijne zijspiegel tegen de schouder van een jongen die aan de kant van de straat liep, maar nee trager ging hij daardoor niet rijden.

Verder zijn ook alle braziliaanse vrouwen zwanger volgens ons, een bende hete tenen bijeen ik zeg het u, zo kwamen we deze week ook van 2 tienjarige meisjes op ons project te weten dat hun mama op deze moment 22 jaar is jaja tel maar,... . Naast lief zijn voor elkaar soms overlief met alle zwangerchappen vandien zijn ze ook heel lief voor ons, zo worden wij door iedereen uitgenodigd of mee genomen naar huis en krijgen wij daar hopen eten voor geschoteld en frisdrank, want dat is hier heel hard in frsdrank serveren, dan ist feest, moeten wij mee films zien, een geweldig gevoel om in een zo'n gastvrij land te wonen, iedereen is hier een grote familie, voor ons is het soms moeilijk om hetzelfde terug te doen omdat wij dit gewoon weg niet gewoon zijn.

Ik ga het hier bij laten, twas misschien niet meteen het aangenaamte verhaal dat ik al geschreven heb, ma tis hier aan de andere kant van de wereldbol ook niet altijd rozegeur en maneschijn :-), nog een 50 dagen te gaan en ik zien dat echt nog volledig ziten maar het begint echt al heel hard te kriebelen om terug naar huis te komen, iedereen terug te zien, niet meer los te laten en vooral terug een actief leven te leiden :-)!

dikke smakker