Wij zijn bij de brandweer!!

heloha, omdat Veerle het zo lief vroeg en ook omdat ik zelf wel zin had om een tekstje te schrijven tadaaah zie hier mijn nieuw verslag vers van de pers. De reden dat het wat langer duurde was dat ik wou wachten tot we weer in gang waren geschoten, want ik wou niet dat jullie daar de indruk kregen dat ik hier alleen maar luilekker op mijn gat van brazilie aant genieten ben :-). En ja hoor sinds deze week zijn we dus terug in actie geschoten, geweldig toch. Maar wat heb ik daarvoor allemaal nog gedaan? (tromgeroffel, spanning ten top)

Ik zal beginnen bij de aankomt van Thomas het vriendje van Sarah 3 weken geleden, dat was natuurlijk een heel stressvolle dag, want natuurlijk kwam dat vliegtuig pas savond laat aan. Dat Sarah gelijk een kieke zonder kop zou rondlopen daar had ik mij wel wat op voorbereid tis zowiezo al niet direct de rustigste van den hoop (haha ma kzie ze graag ze:-) !!!), maar blijkbaar had heel het gebeuren ook wel effect op mij want ik zat daar ook maar wat onozel heen en weer te lopen. Ik had al veel over Thomas gehoord, maar ik had diee wel nog nooit gezien he dus ik had reden om ook zenuwachtig te zijn voila! Tegen 22 uur kwam hij met pak en zak aan en werd het nog een hele gezellige avond met veel getetter van onze kant. (sorry Thomas).

Sarah en Thomas gingen een paar dagen rondreizen en ook Andy had besloten onze vrije dagen bij zijn vriendin door te brengen dus ja ik zou daar wat alleen vrijgezel zitten wezen, maar daar had ik natuurlijk geen zin in. Het plan was dat ik met Jacylene een paar dagen door zou brengen in het huis van haar ouders, maar door allerlei busmisverstanden lukte dat blijkbaar niet, dan maar halsoverkop met Thomas en Sarah mee naar sao Luis want daar zaten Jesse en Leen ook. Er zijn erger dingen dan terug op een klein citytripje vertrekken.

De volgende dag hebben we een bekke de lome toerist uitgehangen en tegen savonds kregen we eindelijk Leen en Jesse te pakken die ook blij waren dat ze ons zagen want na drie dagen protugeese families rond hun kop hadden ze er meer dan genoeg van :-). Dan liever gezellig terrasjes doen met ons en toen moest Thomas dus naar 4 tetterwijven luisteren, maar Antartica is toch een goei biereke en het water daarna ook!!

Op donderdag vertrokken Sarah en Thomas en gingen Jesse, Leen en ik souvenierswinkels bekijken, om savond een boot op te stappen richting een eilandje in de buurt. Heel toffe boottrip, maar wel heeeeeeel veel golven dus wiebelen en nog is wiebelen maar we haalde de overkant en wat we daar te zien kregen was wederom prachtig, ik denk dat wij ondertussen in totaal al miljoenen fotos getrokken hebben. Wat is Brazilie toch mooi!!! De dag erna bleven we ook nog in het dorpje dat vol ruines stond, we bezochten ook 2 musea en aten vettige frietjes (waar blijft diee goeie friet toch). Om 4 uur was onze boot terug en die terugreis verliep iets minder gezond. Leen en ik waren kotsmisselijk, ik heb ook meerdere keren gedacht dat we met schip en al gingen vergaan (klinkt dramatisch he), alle passagiers lagen daar gezellig te maffen en ik dacht echt werkelijk dat mijn laatste uur geslagen was, moest ge het nog niet door hebben ik had echt veel schrik en heb mij ook een bekke heel belachelijk gemaakt door zeer paniekerig te zijn :-), ja ik ben een schijter tis officieel.

Savonds hadden we een afspraak met een braziliaanse vriend waarmee we de dag erna ook nog naar het strand zijn geweest. Op zaterdagavond nam ik terug de bus richting Imperatriz, op mijn eentje jawel ik ben vanaf nu officieel een zelfstandig avonturier, alle dat vind ik toch van mezelf, een mens mag al is fier zijn op zichzelf!!

12 uur later zat ik terug thuis en kwam ik tot de ontdekking dat er geen electriciteit was!!! Daar zat ik op een zondagochtend alleen thuis geen licht, geen muziek, geen water (ons water wordt opgepompt en daar hebben we electriciteit voor nodig), geen ijskast, geen douche, geen sjas bij de toilet,... alleen 4 muren en een bed dus, alle geluk kwam ik die dag Jacyelene tegen die zei dat ik savonds mee naar een feestje moest (ja twas van de moette) en dat ik daarna ineens bij haar moest blijven slapen. Ondertussen had ik ook Acilea en Manuel(die weer straalbezopen was) gevonden en ze beloofde dat ze zo snel mogelijk me de mensen van de electriciteit contact zouden opnemen.
Het feestje savonds werd een heel gezellig sambafeestje met wederom liters zweet en bier :-) en snachts bleef ik dus bij Jacylene slapen. Veel slapen was er echter niet bij want ik moest tegen 8 uur thuis zijn want de manne van den elentrik konden langskomen, wachten dus maar.... en wederom zat ik daar (ik herhaal) alleen en nog steed geen water voor een douche (twas 42 graden) geen sjas (en de darmen zijn allesbehalve inorde), geen eten want kon thuis niet weg, jaja begint al maar medelijden te krijgen. Tegen 7 uur savonds werd het donker dus ik terug richting jacylene want geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt in dat vies donker huis van ons alleen te blijven. Dinsdagochtend kwam Andy thuis en hebben wij terug een hele dag gewacht en gewacht, uit puur frustratie om beurten bier gaan halen want ja ge kon niks koel houden en we verveelden ons,.... WOENSDAGavond omstreeks 8 uur gebeurde het wonder ik kwam juist terug van tstad en was van plan mij uit puur miserie terug te bezatten toen ik een licht schijn zag ik dacht eerst dat het ons straatverlichting was maar nee, jongens toch wat een gevoel, wat een zaligheid water electriciteit, sjasen, ijskast, douche, muziek alles alles alles terug, wij hebben daar toch wel een feestje gestart onder ons twee. Ja ge leert pas iets apprecieren als het er niet meer is is en dat is nu echt is een waarheid gelijk een koe se :-)!!

De week verliep verder heel rustig want het project was nog steeds niet gestart, wij voelde ons elke dag meer nutteloos wezen, alle geluk hebben we hier geregeld contact met de mensen op de straat en kom je zo ook wel veel nieuwe dingen tegen die ervoor zorgen Brazilie elke dag op een ander manier leert kennen.

Op vrijdag kwamen Sarah en Thomas thuis en werden het nog 3 leuke dagen met trivial (trivial time), caiperinhas, boekskes, een doop (waar een kindje in het gangpad plastte), een verjaardagsfeestje en andere aangename dingen. Aan de doop ging trouwens een gewone zondagsmis vooraf die werd bijgewoond door toch wel 200 man. Er zijn hier bij wijze van spreken miljoenen kerken (ja sorry heb ze echt nog niet geteld) in Imperatriz en die zitten allemaal vol he!! Klein en groot allemaal naar de mis en zingen maar, een heel gezellig sfeertje, zo mag het er bij ons ook wel is terug aan toe gaan, op t einde iedereen rond u een dikke knuffel geven, een paar keer met zen allen samen amen roepen, kindjes die rondgaan tijdens de offerande (of hoe noemt dat).

Maandagochtend zeeeer vroeg moesten we helaas Thomas naar huis laten gaan, ons Sarah moet het dus terug gewoon met ons stellen. Gelukkig was onze dag al goe gevuld en nee niet met naar het project te gaan want dat was nog altijd niet bezig.

Daar waren ze blijkbaar bezig met allerlei onozeliteiten zoals mensen ontslagen enzo, waardoor onze vrienden daar nu weg zijn. Alle geluk hebben ze al een nieuwe job gevonden. Maar ge snapt er echt niks van, er werden zelfs geen redenen gegeven voor hun ontslag heel erg, de kinderen werd ook niks gezegd die dachten gewoon dat Jacylene en Louasane het waren afgebold. Als ge hier geld hebt dan kunde echt alles presteren blijkbaar om van te kotsen. En ondertussen was er ook een hele dicussie aan de gang over het wel of niet doorgaan van het project, want blijkbaar wouden de bazen van PETI (organisatie die instaat voor verschillende projecten met kinderen over heel brazilie) niet meer met Acilea (vrouw van Manuel) samenwerken. Gelijk hebben ze met zo n geval zou ik ook niet willen samenwerken. Eigenlijk zou ik er is een filmke van moeten maken, een mens van 200 kilo dat af en toe het terrein van het project komt opgescheurd met hare 4x4 daar wat van hare tak komt maken en terug weg is. Ah nee ik ben nog vergete te zeggen dat ze daar ook komt eten :-) toastjes met 10 kilo boter op mmmmm heel lekker!

Maar goed Jacylene moest dus op zoek naar ander werk en tuurlijk vond ze dat direct, want Jacylene is een goeike en wij mochten die maandagnamiddag meegaan naar haar nieuwe job, terug een project met kinderen aan de andere kant van de stad. Sarah en ik mochten al direct les geven (dankuwel ?!) maar die kinderen vinden daar engels brabbelen blijkbaar ook heel leuk en uiteidnelijk waren we blij dat we bezig waren, we zijn dan ineens ook heel de namiddag gebleven,... tot het begon te regenen want dan stopt alles hier en valt het leven even stil. Alles loopt onder, de hele stad veranderd in een rivier. De riolering werkt hier namelijk barslecht om niet te zeggen gewoon niet, heeeeel veel vuil dus en sinds deze week is er in Imperatriz ook een kleine invasie van dengue. Dit zijn muggen die rond stilstaand water hangen en als je gestoken wordt ervoor zorgen dat je je een hele week doodziek voelt. Heel Imperatriz is dus op zijn hoede, want de ziekenhuizen liggen al vol. Speciale autos rijden rond om een soort gas te verspreiden dat ervoor moet zorgen dat die beesten doogaan, de tv zend gergeld nieuws uit over de toestand hier!!! En wij proberen dus alle plassen een beetje te ontwijken maar dat is wel heel moeilijk als er hier minstens 1 keer per dag bakken regen uit de lucht valt. Onze tuin die al een half oerwoud was is nu ineens ook een moeras dus ook daar zijn we niet meer veilig! De regen zorgt er trouwens ook voor dat slangen zich hier goed thuis voelen, alle geluk hebben we zowel de dengue mug als een dikke vette adder nog niet ontmoet en dat hoeft voor mij ook absoluut niet!

Woensdag is dan eindelijk ons project van start gegaan met 2 nieuwe leerkrachten, een nieuw meisje in de keuken en vooral GEEN planning, wat we gaan doen ik zou het niet weten. We spelen met de kleinere kinderen en babbelen met de ouderen, en we lopen wat rond. Alle geluk zijn we tijdens onze dagen van niets doen ook opzoek gegaan samen met Jacylene naar andere leuke dingen. Sinds vandaag kunnen we dus ook officieel zeggen dat we bij de brandweer zijn!!! Jaja de brandweer hier organiseert 4 dagen per week aan verschillende groepjes kinderen cursussen om brandweer te worden, eigenlijk is het vooral een soort van militaire opleiding, waarbij kinderen leren marcheren enzo en wij spelen spelletjes met hun. Het betreft hier kinderen uit de armere buurten die men van straat wil houden om zo de strijd tegen straathangen, alcohol en drugs aan te gaan. We vonden dat wel de moeite waard dus gaan we onze tijd verdelen over zowel ons eerste project, want die kindjes zien we natuurlijk ook nog altijd graag en de kinderen van het brandweerproject. Zondag gaan we trouwens een minibrandweeropleinding volgen haha wat dat gaat geven zal ik jullie zeker in het volgende verlag laten weten!!

We zijn dus weer volledig in actie geschoten en dat voelt heel goed aan, want alle dagen vakantie das het toch ook niet ze. Ik kan ondertussen al heel goed om met onthaasting en ik ben de beste "ik leesboekjes of doe niks en lig in mijn hangmatligster" geworden, maar dit is toch veel aangenamer!!!

Lieve schatten allemaal tot de volgende!!!