en toen zaten we hier 2 maand

Hier zitten we dan weer, aan het begin van een nieuw verhaal. En ja ook deze keer zijn er weer heel veel dingen te vertellen.

Ik zal beginnen waar ik geeindigd ben en dat was 14 dage geleden. Toen zaten we nog niet zo lang in ons huisje en waren we volop aant genieten van de rust die dat met zich meebracht(nu nog steeds hoor). Andy die bleef gaan met de schilderwerken terwijl Sarah en ik hangmatliggendgewijs (als dat geen schoon woord is) de boekjes verslond die onze papa had opgestuurd, danku papa. Dankzij den humo en den tv story blijf ik nu toch ook een beetje op de hoogte van heel het gebeuren daar in ons toch wel kleine landje. Dit zowel op politiek vlak als heel het gebeuren in pop en showbizzland :-) (toch ook wel heel belangrijk vind ik). De rustdagen waren echt welkom, maar van te veel rust word je een beetje loom en heb je ook de kans om veel na te denken. Jep en dat is ook wat mij overviel na een paar dagen ineens bedenk je dat je hier toch al wel lang zit en aan de andere kant besef je dat je nog meer dan het dubbele te gaan hebt. Een klein dipje was het gevolg, maar ik was blijkbaar niet alleen, is goed tegen een zagen bracht verlichting en kijk na 2 dagen dipje over.

Ons verlengd weekend lag achter ons en het was weer tijd om aan het werk te gaan. Over het project die week niks speciaals te melden, het was gezellig, leuk, vermoeiend, aangenaam, warm, the usual stuff (ja ook in Brazilie treed gewenning op). Op dinsdagavond hadden we ineens het geniale plan om naar de cinema te gaan, we hadden via Jacylene te weten gekomen dat er int stad een cinema was die elke avond open was en waar ze om de week een andere film spelen. Dat moesten we gaan checken. Na toch weer een wandeling van een dik uur bleek ze gelijk te hebben, de cinema was daar waar hij moest zijn, hij was open en dan nog het belangrijkste van al het was een engelse film met portugeese ondertiteling ZAAAALIG. We hebben ons daar een chippeke en een drankje gepakt en den avond was compleet voor ons. Nadien nog een cervejaake genuttigd op een terraske, en daarna de mototaxi op en naar huis oooh het leven kan toch schoon zijn :-).

De rest van de week verliep verder rustig, het kan inderdaad niet elke dag feest en waaauw zijn.

Op vrijdag werd er ineens beslist dat het begin van het weekend gevierd moest worden. De capoeira leraar, Josimar, Benelucia (kuisvrouw van het project)en haar kinderen allemaal zaten ze bij ons. Eerst hielden we het nog rustig bij een pintje, maar toen die op waren moesten we noodgedwongen overschakelen op caiperinha (het leven kan hard zijn). Wij hadden nog niet gegeten dus tegen een uur of 8 zat ik daar al met zo n onozele glimlach op mijne kop en vond ik alle mopjes vele grappiger dan ze eigenlijk waren (eigenlijk vond ik vooral mezelf weer heel grappig). Tijd om iets te eten, want Sarah en ik hadden Jacylene beloofd savonds mee te gaan naar de plaatselijke discotheek. Vlug wat pisolets verorberd, een dutje van een half uur en daarna een ijskoude douche, ik was er klaar voor. Na een tocht van bijna 2 uur te voet eindelijk Jacylene gevonden.

Wij dus naar de plaatselijke discotheek, "broadway" genaamd. Blijkbaar begon het feest daar pas tegen half 1, (raar volk die brazilianen, voor de rest kant feest niet snel genoeg beginnen, maar een discotheek begint hier pas om half 1). Wij dan nog maar een terraske gaan doen om dan tegen half 1 binnen te gaan... in een lege discotheek. De muziek stond loeihard en de dj's waren goed hun best aant doen om zoveel en zo luid mogelijk boenke boenke muziek te spelen (misschien dachten ze daar volk mee te lokken?). Maar goeie of slechte muziek dat kon mij niet schelen, want sinds ik in Brazilie ben had ik eigenlijk nog geen een feestje gehad waar ik is goed kon dansen. Ik ben daar meteen beginnen springen en ben niet meer gestopt tot we naar huis gingen een paar uur later, want of er nu 100 man of geen kat staat dat maakt mij niet uit springen en dansen was de boodschap. Uiteindelijk is er nog wel wat volk binnen gekomen en werd de boenke boeke muziek al is afgewisseld met iets rustigere muziek. Het drinken bleek daar ook nog is ongelooflijk goedkoop te zijn, iets minder dan een euro voor een blikje bier. Wel heel grappig met een blikje in een discotheek staan. Want voor de rest zag die er eigenlijk een beetje uit zoals bij ons. Duizenden lichten, van die rookblazers en verdiepingen, vestiare en alle geluk genoeg airco. Spijtig dat ik geen fototoestel mee had (tzijn fouten kweet het sorry Lynn).

De dag erna was ik redelijk snel wakker en ben ik begonnen aan een was van toch wel bijna 2 uur Ieeeeeuw saai. Zaterdag zijn we er in geslaagd om toch wel iets van een 20 kilometer te wandelen door gewoon op en neer naar huis te gaan. Samen met de stijfheid die ik had opgelopen door het vele wandelen de dag ervoor en het uren op een neer springen in den broadway, zorgde dit ervoor dat ik na 5 minuten zitten er niet echt meer in slaagde deftig recht te komen laat staan te wandelen (het deed mij denken aan scherpenheuvel toestanden) maar goed Jacylene wou met ons naar een samba feestje. En daar hadden wij ook wel zin in. Nog een paar kilometers verder kwamen we aan de sambabar, waar groepjes live hun ding kwamen doen. Daar was wel veel volk en die waren allemaal al door het dolle heen aan het dansen (lees met hun gat aan het schudden, elkaar allemaal aant versieren en veel aant drinken) heel gezellige boel daar, wij (Sarah, Jacylene en ik) direct mee de massa in (Andy en Josimar hielden het bij bier drinken). Als je nog iets zoekt om u poepspieren te trainen dan kan ik ulle volledig samba aan raden. Na een minuut stond ik daar te zweten gelijk, ja ik weet zelfs niet gelijk wat, overal voelde ik water lopen, mijn haar kletsnat, zweet in mijn ogen (zeer ambetant amai), een broek die aan mijn benen gezogen was door al zweet,... alle ge kunt u voorstellen ik zag er echt goed uit?! Mijn overstijve spieren nog een beetje meer belasten ik had het allemaal over om toch maar een beetje samba te kunnen en ja mijn inspanning werden beloond. Ik kan ondertussen zeggen dat ik het sambagedoe al een beetje onder de knie heb, nog een paar zweet sessies te gaan en ik ben klaar voor carnaval!!! Laat die gatpluimen al maar komen.

De dag daarna stijver dan ooit op tijd mijn bed uit, want we waren uitgenodigd op een doopfeest of communie (we snapten het niet zo goed) van 2 kinderen van het project. Wij wederom te voet op weg, samen met Josimar. We hadden al snel door dat het een verschrikkelijk hete dag ging worden. Na 5 meter stappen was er van onze frisse douchezeep geur niet veel meer te merken. En het was nog niet eens middag!!! In de straat van de jongens aangekomen bleek dat we uiteindelijk niet naar de misviering moesten of konden (communiceren verloopt soms nog steeds moeizaam), dan maar wachten op de straat, we kregen elk een stoel van een of andere vriendelijke buurbrouw. Eigenlijk hadden we geen zin in een stoel want gaan zitten is nog warmer dan gewoon rechstaan, ge moet maar is testen, als ge niet het juiste stofke aan hebt kunde nog al is enorme grote plekke ter hoogte van u poep creeren. Na toch wel een uur daar te zitten, niet wetend waar we op aan het wachten waren en liters zweet latend werden we gevraagd om te verhuizen naar de tuin van een van de "huizen" daar. Ik zet huizen tussen haakjes want het gaat hier zeker niet om de gewone huizen die wij gewoon zijn, het huisje bevond zich in de armere wijken van Imperatriz en zo zijn er hier helaas veel, huisjes van alleen maar wat houten planken, superkleine huisjes waar ze dan met 8 in wonen,... . Maar goed het huisje waar wij naar toe werden gebracht zag er nog redelijk gewoon uit, we werden in de tuin onder een boom gezet en kregen constant het gezelschap van nieuwe familie of vrienden die een klapke met ons wouden komen doen. Na een uur kwamen de kinderen binnen beide in een volledig wit pak (toen hadden we ook door dat we bij hun thuis waren). We hebben daar de hele dag mogen blijven, we kregen lekker eten, kregen cola de hele tijd door, we mochten zeker niet in de zon gaan zitten, de beste stoelen waren voor ons,...

Zo gaat dat hier altijd, alles voor ons! Wij voelen ons hier zeker niet goed bij, maar weigeren is ook geen goed idee wat dat komt heel beledigend over naar hen toe. De kindjes moesten in volle zon op een baksteen het feestmaal veroorberen en wij zaten elk op een stoel, onder de boom en kregen als eerste eten... Zij zouden bij wijze van spreken hun eten voor een hele week aan ons geven, zomaar omdat wij ja... omdat wij blank zijn?weet ik veel waarom. Voor geld is het zeker niet want er is nog niemand van al die mensen die wij ontmoet hebben die al iets hebben teruggevraagd voor wat ze aan ons gegeven hebben. Wat heeft er toch toegeleid dat deze mensen ons zo n hoog aanzien schenken. Ik vind het een hele vieze gedachte dat wij "meer" zouden zijn dan deze mensen die ondanks hun armoede zoveel rijker zijn dan sommige westerlingen, niet in de vorm van geld, maar op vlak van omgaan met het leven.

Tijdens het feest waren er ook nog enkele andere kindjes van het project en enkele trokken ons echt mee om hun huisje en familie te zien. Zo kwamen we terecht in een houten huisje waar de mama en de zus van het gezin bezig waren met het maken van versieringen voor sandalen. Het was echt een heel armtierig huisje en we kregen daar meteen de enige stoelen, moesten cola drinken er werden koekjes opengedaan. In ons beste portugees probeerde we een gesprek te voeren met de mama en de zus. We moesten fotos zien en kwamen vanalles te weten over de familie. De dag na het feest stond de mama aan onze deur, want ze had gefrituurde bananen gemaakt omdat ze ons hele leuke mensen vond en omdat ze het heel fijn vond dat we waren langs gekomen, we moesten haar ook beloven dat we, voor we terug naar belgie gaan, zeker nog eens gingen langs komen om te eten. Van Jacylene kregen we te horen dat de oudste broer van het gezin 3 maand geleden was opgepak omdat hij 2 mensen vermoord had en ook nog een paar overvallen had gedaan. De jongste zoon (10 jaar) zit bij ons op het project en is een schat van een jongen, knuffels a volonte. Toen hij mij gistere een knuffel kwam geven vroeg ik mij of hoe het binnen 8 jaar met hem zou zijn, als zou blijken dat er geen werk voor hem is, als de school zou aflopen, als hij een gezin zou hebben en lijkt dat er niet genoeg geld is, zou hij ook gaan overvallen zou dat lief manneke ook iemand kunnen vermoorden? Ineens vroegen we ons met drie af of al die lachende kindjes, de kindjes waar wij leuke spelletjes mee doen en engels mee brabbelen de gangsters van morgen zijn? ooooooh dat ze nog maar lang kinderen mogen zijn.

Goed tot hier mijn verhaal weer, ik kon eigenlijk nog meer vertellen maar laten we het hier maar bij houden. Toch nog even zeggen dat de voorbije 2 maand echt al voorbij gevlogen zijn, en ja langs ene kant hoop ik dat de volgende maanden ook zo snel voorbij gaan gaan want ja ik mis jullie, aan de andere kant hoop ik ook nog lang te mogen genieten van het mooie leuke Brazilie. Genieten van alles wat op ons afkomt zowel de mooie als de minder mooie kanten van brazilie. We beseffen eens zo meer hoe goed we het in belgie wel hebben en aan de andere kant genieten we ook van de mooie en nieuwe dingen die Brazilie ons te bieden heeft. Goooh ja ik heb het al vaker gezegd maar het is gewoon zo ik ben hier graag en ben zo blij dat ik de kans gekregen heb om tot hier te komen en ah ja heb ik al gezegd dat ik jullie mis. Een dikke warme knuffel voor jullie allemaal en knuffelen jullie er ook maar op los!!! Er kan niet geknuffeld worden :-).