Our fellas from the favellas

Ik ben momenteel aan mijn laatste uurtjes Rio de Janeiro aangekomen. Binnen dit en vier uur zit ik (hopelijk) op de bus richting Imperatriz. Deze reis zal ongeveer 2 dagen in beslag nemen, want we moeten naar de hele andere kant van het land en voor diegene die het nog niet moesten door hebben Brazilie is groot he vrienden.
Maar voor ik vertrek wou ik vlug nog even wat posten want wie weet wanneer ik daar terug aan internet ga geraken? Onze Joost mag het weten!

Goed de voorbije dagen hebben wij op snel tempo geprobeerd zoveel mogelijk van Rio te zien, dit weliswaar als toerist. Op 4 dagen tijd is het niet echt mogelijk je in te werken in een bepaald sociaal netwerk. Maar we hebben zeker onze ogen de kost gegeven en onze ogen mochten mooie dingen aanschouwen, verschrikkelijk prachtige dingen zelfs, maar we waren ook niet blind voor de mindere mooie kant van Rio (en dat is nog maar zacht uitgedrukt). Maar laat ik beginnen waar ik vorige keer ben gestopt ben.

Van het decadente Copacabana naar de favelas van Rocinha. Van contrast gesproken. Blijkbaar kan je sinds 2/3jaar een tour door de favelas doen. Begeleid weliswaar, want het is nog steeds geen aanrader om dit als gringo op je eentje te doen. Als je dit leest zul je waarschijnlijk denken amai wat een ramptoeristen even vlug met een gids naar de armoede van andere mensen gaan kijken. Dat was ook ons eerste idee, vandaar dat we dit ook absoluut niet wouden doen. Maar onze vriend van ons hostel hier wist te zeggen dat het helemaal niet de bedoeling was om gewoon wat te gaan kijken naar de ellende daar, we zouden een project bezoeken dat kinderen uit de favela opvangt, een deel van ons geld ging trouwens naar dat project, we kregen de kans met mensen daar te praten en we konden met onze eigen ogen zien dat het niet allemaal ellende troef was. Achteraf gezien zijn we allemaal heel blij dat we dit gedaan hebben. We hebben schrijnende dingen gezien, 200 000 mensen die hun thuis moeten vinden op een paar vierkante meter het blijft verschrikkelijk om te zien, afval en riolen waar kindjes op blote voeten door moeten, elektriciteitsdraden die in grote hoeveelheden overal loshangen, drugs, alcohol (het grote probleem), maar aan de andere kant ook veel mooie dingen. Mensen die zich inzetten om huisvesting beter te maken, lesgeven aan kinderen, samenhorigheidsgevoel, ritme, dans en vooral zoveel vriendelijke mensen die allemaal lachen, daar kunnen wij nog heel wat van leren.

Ja de favelas het was een ervaring, het begon al met onze tocht naar boven. Op de taxibrommers, alookes daar had je Kathleen is moeten zien zitten. Gewoon niet nadenken en genieten van het uitzicht, verkeer langs alle kanten scherpe bochten op een berg met een bus die van de andere kant kwam ja het was een avontuur. Ik denk dat mijn taxiguy nog steeds ruis in zijn oren heeft van die ene keer dat ik vollen bak in zijn oren gekrijst heb en misschien ook een gebroken rib want het gekrijs ging samen met het nog meer vastpakken van die kerel (lees platdrukken). Maar het was geweldig. Zo was ook onze bustrip gisteren weer hilarisch. Blijkbaar staan hier geen flitspalen want met een bus tegen 100 per uur door het centrum vliegen mag hier allemaal. Dat de kans bestaat dat heel u darminhoud er terug uitkomt moet ik hier ook niet vermelden denk ik. Maar goed ik vind dat geweldig en elke keer ik een busrit doe zit ik daar met een debiele lach op mijn gezicht. Echt genieten!!!En als je nu nog niet moest door hebben hoe snel de bussen hier rijden dan moet je maar even aan Andy vragen hoe het was toen hij bijna op 1 sec aan den andere kant van de bus lag, ja en de chauffeur vond dit ook geweldig. Die stomme toeristen ook.

Met de bus gingen we richting het Maracana sation. Voor diegene die het nu (net als ik) in Keulen horen donderen, blijkbaar is dit het bekendste voetbalstadion van Brazilie en speelt de eerste ploeg hier. Dat wouden wij natuurlijk ook wel is zien, want ja en dat weet ik zelfs Brazilie is een voetballand en het elftal is gewoon goed! En de Brazilianen zijn daar ook fier op, ik denk niet dat er mommenteel nog veel mensen met een truitje van de rode duivels(durven)rond lopen in Brazilie echter zie je de nationale kleuren overal in het straatbeeld op duiken. En op iedere hoek zie je inderdaad mensen voetballen. Geweldig om te zien! Het voetbalstadion was anders ook echt de moeite, na een gesprekje met een van de bewakers daar mochten wij lieve toffe belgen zelfs even stiekem naar de bussines seats gaan en in de vip even binnenpiepen. We mochten ook e kleedkamers zien, die mannen hebben zelfs een grasmat met een goal in hun kleedkamer staan ???!!

Tegenover het vinden van de inkom (wat ons 2 uur kostten en liters zweet) vonden we de uitgang van het stadion redelijk snel. Dan met de metro terug want we gingen naar het 'suikerbrood'kijken (bekende berg). Blijkbaar had de trip al veel energie van mij gevraagd want de metrorit draaide voor mij uit op veel knikkebollen en bijna vallen op mijn buur. Na het proberen te vluchten van een onguur type (wat later helemaal geen onguur type bleek) kwamen we aan op de straat van de berg. Maar we waren er nog niet, we moesten nog een half uurtje wandelen naar de kabellift die ons dan naar boven aan de berg zou brengen. De lift was ook weer een avontuur, want ik en Sarah vinden dinges in de lucht echt niet leuk (ja vogels en vliegtuigen het heeft ne link). Boven gekomen kregen we uitzicht op de zonondergang boven Rio WAAAAUW verschrikkelijk mooi en wat een superafsluiter van onze week in Rio.

Momenteel zijn er al 4 van ons vetrokken naar hun project en wij 5 vertrekken ook binnen een uur naar onze vertrekkers bestemming. Els en Maaike naar de vlieghaven en Andy, Sarah en ik naar de busterminal. Het afscheid viel daarstraks al zwaar en zal sebiet niet minder moeilijk lopen. Na een weekje samen veel nieuwe ervaringen te delen waren wij al heel hard aan heel gehecht. Ladies jullie zijn een voor een fantastische madamme, merci voor de leuke dagen en momenten en nu gaan we ze daar een poepie laten ruiken!!!