hoe vettiger hoe prettiger

Ik had in vorig berichtje gezegd dat ik nu wat meer ging vertellen over mijn dagelijkse bezigheden, maar eigenlijk zijn die al elke dag anders geweest. Ik ga toch proberen een klein beetje een beeld te schetsen van hoe ik mijn daagjes hier ingevuld krijg.

Het is sinds België geleden dat ik nog heb uitgeslapen. De eerste week dat we in Rio zaten werden wij op de een of andere manier allemaal wakker rond 7 uur ofzo en believe me dat is echt niet van mijn gewoonte. We zullen dat dan maar een jetlag noemen. Maar goed een jetlag duurt geen 14 dagen en toch wordt ik ook hier elke morgen ongelooflijk vroeg wakker. Om naar het project te gaan is dit wel handig want om 8 uur begint de boel daar, maar we proberen altijd een beetje sneller te gaan omdat de kinderen daar ook veel sneller aankomen. Goed dus mijn wekkertje loopt af rond half 7 vlug den douche in (wat eigenlijk toch niks uithaalt, want van mij af te drogen begin ik al terug te zweten, hilarisch ik hou het hier echt geen 5 minuen droog op een dag). Goed daarna wandel ik naar de bushalte, alle eigenlijk een muur waar de bus zou moeten stoppen, maar van die 5 dagen dat ik al ben gaan werken heb ik nog geen 1 keer de bus genomen, of ik kan met iemand van het project meerijden of ik begin gewoon te wandelen omdat het wachten mij te lang duurt of ik blijf samen met Sarah gewoon bij Andy slapen want diee woont maar 2 minuten van het project. Goed op het project aangekomen springen er een paar kinderen op ons of we moeten bij hen gaan zitten en dan beginnen ze wat portugees te brabbelen waar wij dan weer niks van verstaan, wij lachen even en de kinderen zijn weer tevreden :-).

Man man Portugees is moeilijk dat had ik al gezegd, maar als je nog niet lang wakker bent dan kan ik u verzekeren dat je niet verder geraakt dan een paar letters uitkramen en als zij iets zeggen gewoon even bedenkelijk te kijken. Zo rond een uur of negen beginnen we al veel beter portugees te praten (mede dankzij onze beste vriend de miniwoordenboek). Deze week was het daar heel de week feest en dit omwille van de dag van het kind op vrijdag jeppa en daarom houden ze hier een hele week feest. Als ze maar kunnen feesten onze vrienden. Goed wij hebben dus de afgelopen dagen op het project feestjes gehouden, wedstrijdjes dansen en catwalk lopen en dansen en dansen en ooohja dansen. En moesten het dan nog verschillende liedjes zijn nee 20 keer op een dag dezelfde 6 liedjes, alle geluk dat ze nog iets of wat goed zijn. En dan staat iedereen daar volledig te gaan, bedenk daarbij dat het 35 graden is en ik moet ulle niet zeggen dat het daar een bekke een bezwete, plakkerige en stinkende bedoening wordt.

Dat plakkerige mag je trouwens letterlijk en figuurlijk opnemen, want die plakken hier echt aaneen en ja ook aan ons. Jongens en meisjes die vanaf hun 8 ste ofzo al sensueel de samba met elkaar dansen, wij kunnen onze ogen niet geloven. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de meeste meisjes hier op hun 15de al kindjes hebben. De fase van eih nee ik wil diee jongen geen hand geven en eeeiiiih meisjes zijn stom wordt hier gewoon overgeslagen. En zorgt natuurlijk ook voor schrijnende toestanden, gezinnen van meer dan 10 kinderen zijn hier een gewoonte en meestal zijn de kinderen in de gezinnen niet allemaal van de papa, maar van een stuk of 4 verschillende mannen en armoe troef natuurlijk. Trouw zijn staat niet in het woordenboek van de Brazilianen en ze komen er ook eerlijk voor uit. Nu ja dat weten we dan ook weeral.

Maar goed ik ben hier volledig aan het afwijken van mijn verhaal (jep structuur is nog steeds niet mijn specialiteit). Na een voormiddag die van 8 uur tot ongeveer 11.30 duurt gaan wij richting het gastgezin van Andy waar we kunnen eten, dit bestaat zoals gewoonlijk uit rijst met bonen, kilo's vlees dat drijft in het vet, spaghetti, patatjes en 2 schijventomaten en 4 stompjes mais. Heel voedingrijk dus... en fantastisch voor uwe cholesterol als je het mij vraagt, als je bedenkt dat we savonds ongeveer hetzelfde eten dan kan je hier niet echt spreken van een gevarieerde keuken. Bij deze de braziliaanse keuken is niet echt aan mij besteed, en Sarah en Andy zijn het volledig met mij eens. Heel mijn lichaam roept echt aaaaaaaaaaah groenten aaaah fruit. En ja helaas die kilo's vlees moet ik er ook bijnemen, vegetarisch zijn is echt niet aan de orde hier in Brazilie hoewel ik echt heel hard mijn best doe, want kippepoten eten zie ik echt niet zitten iiieeeuw of hart van de koe of andere lekkere ingewanden. Dus wij verorberen ons lekker middagmaal en daarna zijn we toe aan onze dagelijkse powernap op het bed van Andy of beter gezegd de plank van Andy. Tegen een uur of 1 worden we terug wakker (dan maken ze mij toch wakker :-) en gaan we terug naar het project om daar nog tot 5 uur met de kindjes te voetballen en te dansen en te dansen. Hopelijk beginnen volgende week de lessen terug een beetje want dansen is leuk maar heel de dag door is ook een beetje eentonig. savonds gaan we ofwel iets drinken of wat rondkuieren of ik lees wat in mijn boek (zalig eindelijk terug tijd om te lezen) en dan doe ik mijn oogjes toe om een beetje te dromen. Alle geluk heb ik een windwaaier in mijn kamer want anders was slapen echt onmogelijk.

Naast het werken op het project zijn we hier al naar enkele hele mooie plaatsjes geweest met Manuel de verantwoordleijke van het project. Zo zijn we gisteren door de fazenda gereden van imperatriz een uitgestrekt natuurgebied dat langs de rivier van Tocantinnes loopt om dan met de boot naar de overkant te gaan en in het buitenverblijfje van Manuel te koken en de rivier in te duiken. En het is daar echt prachtig, ongelooflijk mooie natuur. Het spijtige is echter dat wij nooit echt op de hoogte zijn van waar we naar toe gaan en ik dus al meer in mijn ondergoed het water ben ingesprongen dan in bikini, want wij weten echt nooit waar we naartoe gaan, de communicatie verloopt echt niet altijd vlotjes :-). Maar ondergoed of niet dat kan ik mij allemaal niet aan trekken het water induiken bij deze temperaturen is gewoon het enigste waar je dan aan denkt.

Wat betreft mijn gastgezin, ja daar ben ik het een beetje beu. Privacy is echt nog iets dat hier niet in de woordenboek staat. Mijn bagage wordt dan ook meerdere malen overhoop gehaald en blijkbaar is mijn mp3 heel leuk speelgoed, want daar hebben ze ook al lekker mee zitten spelen met als gevolg dat al mijn liedjes eraf zijn. Toen heeft er een klein ontploffingske plaats gevonden aan de hand van Nederlands vloeken. Ze hadden precies ineens door dat ik dat toch niet zo heel leuk vind als ze aan mijn spullen komen. Zo zie je maar je hoeft niet altijd portugees te praten om je hier verstaanbaar te maken :-). Een eigen huis, een plek onder de zon, jaaah we dromen ervan!!!

Maar al bij al cava nog, het mp3 geval ligt al achter mij, relativeren wordt hier een deel van je persoonlijkheid, je moet wel want anders hou je hier niet echt vol denk ik. Naast relativeren is onthaasten ook iets waar je niet aan ontsnapt, mijn niet zittend gat is hier al veel mee in aanvaring gekomen ola pola man alles duurt hier echt 10 keer langer dan bij ons. En niemand is hier gehaast, waarom vandaag als het morgen ook kan. Ik blijf hierdoor echter soms een beetje op mijn honger zitten. Maar net zoals met het portugees gaat dit elke dag een beetje beter.

Wat ook heel opvallend is, is de aandacht die brazilianen besteden aan hun uiterlijk, geld of geen geld allemaal lopen ze geschminkt rond en oooh wee als wij vergeten ons haar te kammen of ons sleffers durven aan te doen voor een feestje dan is het kot te klein met grote drama's tot gevolg, ja ze kunnen ook geweldig overreageren hier. Ik heb hier dan ook mijn eigen prive kapsalon (lees de kinderen, huismeid en oma van mijn gezin) en Sarah ocharme die moest voor een feestje haar maat 38 in een maat 36 wringen omdat haar sleffers echt niet konden volgens haar familie, alle geluk heb ik maat 40 en was het echt onmogelijk om mijn voeten in hun schoenen te persen. Volgens onze smaak zijn het dan ook nog eens aartslelijke schoenen met van die gigantische hakken. Maar voor ik hier binnen enkele maanden weg ben ga ik mij er toch een paar aaschaffen om een nieuw pronkstuk aan mijn verkleedkoffer toe te voegen.

Voor de rest mag ik hier mezelf zijn hoor, strompelen over stenen, weglopen voor vogels, portefeuille niet vinden, rommel maken, verkleden, smossen,... . Jaja het leven zoals het is...

daaaaaaaag tot de volgende keer maar weer!